1. ကိုညစ္ပတ္
အလြန္မွ ညစ္ပတ္ေသာကုမၼဏီမွ အလုပ္ေခၚစာကုိ ဂ်ာနယ္ထဲမွထည့္` ေၾကာ္ျငာေလ၏။
ညစ္ပတ္ႏုိင္သေလာက္ ညစ္ပတ္ရမည္ ျဖစ္ျပီး အညစ္ပတ္ဆုံးေသာ၀န္ထမ္းမ်ားအားစီ
ကာ ေခၚယူသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလွ်ာက္လႊာမ်ားကုိလည္းကုမၼဏီမွ ေရာင္းခ်သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း
ပါရွိေလသည္။ ထုိ့ေၾကာင့္ အလုပ္မရွိေသာ zaw pauk တေယာက္ (အလုပ္ကုိလည္းၾကိဳက္သျဖင့္)
ကုမၼဏီသုိ့ သြားကာ ေလွ်ာက္လႊာတေစာင္ ၀ယ္ယူႈ၍ အိမ္သုိ့ျပန္လာကာ ေဖာင္ျဖည့္ေလ၏။
ထုိ့ေနာက္ အိမ္သာတက္ျပီး ထုိေလွ်ာက္လႊာျဖင့္ အီးကုန္းကာ ကုမၼဏီသုိ့ ပုိ့ေေလေတာ့သည္။
အင္တာဗ်ဴးေသာေန့ေရာက္ေသာ္
HR--“mg zaw pauk ရွိလား ၀င္ခဲ့ပါ”
ZP--“ဟုတ္ရွိပါတယ္ လာပါျပီ”
HR--“ညီေလး ရဲ့ရုပ္ရည္ကေတာ့ ကုိယ္တုိ့ကုမၼဏီရဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြနဲ့
ေတာ္ေတာ္ ကုိက္ညီတာေတြ့ရတယ္။ဒါေပမယ့္ ညီေလးကုိ အကုိတုိ့
အလုပ္ခန့္လုိ့ မျဖစ္ဘူးကြ”
ZP--“ဗ်ာ ဘယ္လုိေၾကာင့္လဲသိပါ့ရေစ ”
HR--“အင္းးး ညီေလးမွတ္ထားကြ ကုိယ္တုိ့ကုမၼဏီက သူေဌးက စလုိ့
ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းဆုံးထိ ဘယ္သူမွ အီးမကုံးဘူးကြ”
2. ႏွစ္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ေတာ့ မခ်ိန္ပါနဲ႔ေနာ္။ ေၾကာက္တယ္လို႔။
(ေရႊရည္) ေျပာေလ အကို။
(ကၽြန္ေတာ္) နံနက္ျဖန္ ဘာေန႔လဲဟင္။
(ေရႊရည္) ဗုဒၶဟီး။
(ကၽြန္ေတာ္) ဗုဒၶဟူးေတာ့ လုပ္လိုက္ပါ။
(ေရႊရည္) ဗုဒၶဟီးလို႔ ေျပာမွ ေရႊသြားေလးေပၚမွာေပါ့။ ဟိဟိ။
(ကၽြန္ေတာ္) ေရႊရည္ ေ၀့မေနနဲ႔ကြာ။ ေရႊရည္ပဲ ကိုယ့္အခ်စ္ကို စဥ္းစားေပးမယ္။
ခ်စ္သူမ်ားေန႔က် အေျဖေပးမယ္ဆို။
(ေရႊရည္) ေၾသာ္ ဟုတ္သားပဲ။ ေမ့ေတာင္ေနတယ္။ ဘာမွေတာင္ မစဥ္းစားရေသးဘူး။
(ကၽြန္ေတာ္) ေရႊရည္ အဲဒီလို မညစ္နဲ႔ကြာ။ ကိုယ့္ကို နံနက္ျဖန္က် အေျဖေပးရမယ္။
(ေရႊရည္) ေနာက္တာပါအကိုရယ္။
(ကၽြန္ေတာ္) ဒါဆို နံနက္ျဖန္က် အကိုတို႔ ဆံုေနက် အေအးဆိုင္ေလးမွာ ၉း၀၀ နာရီ ဆံုမယ္ေလ။ အိုေက။
(ေရႊရည္) အိုေက။
ေရႊရည္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေန႔ကေျပာခဲ့တဲ့စကားေလးေတြကို
ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ၿပီး ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အခု အိမ္သာထဲမွာပါ။
ေရႊရည့္စီက အေျဖရမယ္ဆိုတာစဥ္းစားရင္း ပီတိေတြျဖာၿပီး အီအီးေတြပါေနတယ္။
အရာရာလွပေနတဲ့ ဒီေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္အီးေတာင္ ေမႊးေနသလားလို႔ ေအာက္ေမ့မိတယ္။
အိမ္သာကထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ - - - - -
(ကၽြန္ေတာ္) အေမ ဆိုင္ကယ္ေရာ။
(အေမ) နင့္အမ အႀကီးယူသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္မလို႔တဲ့။
(ကၽြန္ေတာ္) ဒါဆို စက္ဘီးေရာ။
(အေမ) နင့္အမ အငယ္ယူသြားတယ္။ ရုပ္ရွင္ရံုသြားမလို႔တဲ့။
(ကၽြန္ေတာ္) ဟာာာာာာာ ကၽြန္ေတာ္လည္း သြားစရာ ရွိတယ္ဗ်။
(အေမ) သားက အိပ္ယာထ ေနာက္က်တာကိုး။ အခုကို ၾကည့္အံုး ၉း၀၀ နာရီထိုးၿပီ။
(ကၽြန္ေတာ္) ဗ်ာ ၉း၀၀ နာရီထိုးၿပီ ဟုတ္လား။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ စဥ္းစားမေနဘဲ ခ်စ္သူေလးနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ အေအးဆိုင္ကို ဆိုကၠားပဲ
ငွားစီးလာခဲ့တယ္။ ေတာက္ ေအာက္တန္းက်လိုက္တာကြာ။ ေစာ္စီက အေျဖရမယ့္ေန႔မွ
ဆိုကၠားနဲ႔သြားရတယ္လို႔။ စက္ဘီးေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြကလည္း အိမ္က မသာမေတြက
ဦးေအာင္ယူသြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာက္ရမ္းေပါက္ေနတယ္။
(ဆိုကၠားဆရာ) ကမၻာကို ဆိုကၠားနဲ႔ပတ္မယ္။ ဘရာေက်ာ္၀ယ္စားၾကပါစို႔။
အျပာေရာင္မိုးသားမ်ားရဲ႔ေအာက္ ခ်ိဳေသာအရက္ေတြကို အတူေသာက္လို႔။
ဆိုကၠားဆရာရဲ႔သီခ်င္းဆိုသံက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိေနသလိုပဲ။ သူ႔သီခ်င္းသံေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသေတြ ပိုထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲထြက္ မလာေအာင္
မနည္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေအးဆိုင္ေရွ႔ကို ေရာက္လာတယ္။
အေအးဆိုင္ေရွ႔လည္းအေရာက္
ဆိုကၠားေပၚကေနလည္းအဆင္း
လိုင္းကားတစ္စီးကလည္းအျဖတ္
ေလျပင္းတစ္ခ်က္ကလည္းအေ၀ွ႔
ပုဆိုးတစ္ကြင္းကလည္း ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚလာအကပ္
ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသေတြ ေပါက္ထြက္ကုန္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ပုဆိုးကို အေပၚမလွန္ဖယ္ၿပီး လြင့္ပစ္လိုက္တယ္။
(ကၽြန္ေတာ္) ေတာက္ - - - ေတြ။ ဒါ ဘယ္မိမဆံုး၊ ဖမဆံုးမရဲ႔ ပုဆိုးလဲကြ။ စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိ
လွမ္းထားမွေတာ့ လြင့္ၿပီေပါ့ကြ။ လြင့္တာအသာထား ငါ့မ်က္ႏွာမွ လာကပ္ရသလားကြ။
ကၽြန္ေတာ္ေပါက္ကြဲတာကို ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြက ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။
ေၾသာ္ ကၽြန္ေတာ္ေဒါသထြက္တာ သူတို႔ကို ဟာသလုပ္ေနတယ္မ်ား ထင္ေနၾကလား
မသိပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ အေအးဆိုင္ထဲကို ၀င္လာလိုက္တာ။
အေအးဆိုင္ကလူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ပဲ ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရႊရည္ရွိတဲ့၀ိုင္းကို အျမန္၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ ေရႊရည္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို
ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ဘာလဲဟ။
(ကၽြန္ေတာ္) ဘာေတြၿပံဳးေနတာလဲ ေရႊရည္။
(ေရႊရည္) ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး အကိုရဲ႔။ ခစ္ခစ္ခစ္။
(ကၽြန္ေတာ္) ေရႊရည္ အကို႔ကို အေျဖေပးေတာ့ေလ။
(ေရႊရည္) အကိုလိုခ်င္တဲ့အေျဖကို ေရႊရည္ေပးပါ့မယ္အကိုရဲ႔။
ဒါေပမယ့္ ေရႊရည့္ကို ႏွစ္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ေတာ့ မခ်ိန္ပါနဲ႔ေနာ္။ ေၾကာက္တယ္လို႔။ ခစ္ခစ္ခစ္။
(ကၽြန္ေတာ္) ေရႊရည္ ဘာေတြေျပာေနတာလည္း အကိုနားမလည္ေတာ့ဘူး။
(ေရႊရည္) ခုနက အကို႔မ်က္ႏွာမွာ ကပ္ေနတဲ့ပုဆိုးကို အကို ယူၿပီး လြင့္ပစ္လိုက္တယ္
မဟုတ္လား။
(ကၽြန္ေတာ္) ဟုတ္တယ္ေလ။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။
(ေရႊရည္) အဲဒီ့ပုဆိုးက ဘယ္သူ႔ဟာလဲဟင္။
(ကၽြန္ေတာ္) ဘယ္သိမလဲ။ ေအာက္တန္းစား တစ္ေယာက္ေယာက္ဟာ ျဖစ္မွာေပါ့။
(ေရႊရည္) အဲဒါ အကို႔ပုဆိုးပဲေလ။ ေလတိုက္ၿပီး အေပၚကို လန္တက္လာတာ။ အကိုက
မဖယ္လိုက္ေတာ့ ကၽြတ္ထြက္ၿပီး အကို႔လက္ထဲ ပါလာတာေပါ့။ မယံုရင္ ေအာက္ငံု႔ၾကည့္လိုက္။
ကၽြန္ေတာ္ ေအာက္ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမငွီး ေအာက္မွာ ဗလာနတၱိ ဘာမွမရွိ။
ေအာက္ကေဘာင္းဘီတို ေလးသာ ရွိ၏။ အမငွီး ရွက္လိုက္တာ။ ဒါေၾကာင့္တလမ္းကေရာ၊
အေအးဆိုင္ထဲက လူေတြကေရာ နာ့ကို ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတာေပါ့။
(ေရႊရည္) အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့အကိုရဲ႔။ အကိုလိုခ်င္တဲ့အေျဖကို ေရႊရည္ေပးပါ့မယ္။
ခစ္ခစ္ခစ္။ ဒါေပမယ့္
"ေရႊရည့္ကိုေလ ႏွစ္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ေတာ့ မခ်ိန္ပါနဲ႔ေနာ္။ ေၾကာက္တယ္လို႔။"
အလင္းမေဖာက္ႏုိင္ေသာ
သစ္ေတာႀကီးတစ္ခုအတြင္းသုိ႔ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ အရြယ္လူတစ္ဦးႏွင့္ ၁၁ ႏွစ္သား
လူငယ္ေလးတစ္ဦး အတူ လမ္းေလွ်ာက္၀င္လာသည္။ ေတာနက္လာသည္ႏွင့္အမွ် လူငယ္ေလး
ေၾကာက္ရႊံ႕လာ၏ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ လူငယ္က ေျပာသည္။
လူငယ္။ ။ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လာၿပီဗ်ာ။ လွည့္ျပန္လုိ႔ရမလား။
လူႀကီး။ ။မေၾကာက္နဲ႔ကြ။
ေၾကာက္စိတ္ကုိ ဖယ္ထုတ္ပစ္။ လူေတြကုိ ဒုကၡေပးေနတာ အေၾကာက္တရားပဲ။ ဒါေပမယ့္
တခ်ဳိ႕လူေတြက ေၾကာက္လြန္းရင္ ရဲရင့္သြားတတ္ၾကတယ္။ အေရးႀကီးဆုံးကေတာ့
လွည့္မျပန္နဲ႔။
လူငယ္။ ။ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္။
လူႀကီး။ ။မင္းလွည့္ျပန္သြားရင္ ငါတစ္ေယာက္တည္း မေနရဲလုိ႔ကြ။ မေၾကာက္နဲ႔။
ၿမန္မာဟာသမွၿပန္လည္မွ်ေ၀လိုက္ပါ
No comments:
Post a Comment
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္