သတိ...မိန္းကေလးမ်ား..

အဲဒီလို မၿဖစ္ေစနဲ႔ေနာ္ ..................

This is what every girl dreams.

But
**
*
*
*
*
But this is what happens in reality.

အကယ္၍သာ အိမ္ေထာင္က်ျခင္းသည္ ေထာင္က်ျခင္းႏွင့္ ညီမွ်ခဲ့ေသာ္....

အကယ္၍သာ အိမ္ေထာင္က်ျခင္းသည္ ေထာင္က်ျခင္းႏွင့္ ညီမွ်ခဲ့ေသာ္

1. ရည္းစားႏွင့္လမ္းသလားသူ = အခ်ဳပ္ကားႏွင့္ ခရီးသြားသူ

2. Gtalk ျဖင့္ အခ်ိန္မွန္သတင္းပို႕ရသူ = ေျခခ်ဳပ္ခံဝန္ မွန္မွန္လက္မွတ္ထိုးရသူ

3. ရည္းစားရွိေသာ္လည္း ခ်က္ျပဳတ္ေကြၽးမည့္ လင္ငယ္ရွိသူ = အခ်ဳပ္ကားစီးေသာ္လည္း ထိုင္ခုံရသူ

4. ရည္းစားစိတ္ဆိုး၍ မရွိရွိတာ ဝယ္ေခ်ာ့ရသူ = အခ်ဳပ္ကားစီးရသည့္ အျပင္ ဓာတ္ဆီဖိုးပါေပးရသူ

5. သူ႕ကို ၾကိဳက္ေသာေစာ္ရွိေသာ္လည္း ျငင္းသူ = အခ်ဳပ္ကားကို လမ္းၾကဳံစီးခိုင္းေသာ္လည္း ျငင္းသူ

6. ၾကိဳက္ေသာမိန္းမနဲ မရဘဲ အိမ္ေထာင္က်လာသူ = အမႈမွားျပီး ေထာင္ခ်ခံရသူ

7. မိန္းမရျပီးမွ မိန္းမက ပြစိပြစိအလုပ္ခံရသူ = ေထာင္ထဲတြင္ မိလႅာဘုတ္ကိုင္ရသူ

8. မိန္းမရျပီးမွ ခယ္မကိုၾကံသူ = ေထာင္မေျပာင္းဘဲ အေဆာင္သာေျပာင္းခ်င္သူ

9. မိန္းမမသိေအာင္ အႏွိပ္ခန္းသြားသူ = ေထာင္မႉးအလစ္တြင္ ေဆးလိပ္ခိုးသြင္းသူ

10. မိန္းမႏွင့္ အဆင္မေျပေသာ္လည္း အဆင္ေျပသေယာင္ေယာင္ေျပာသူ = ျပစ္ဒဏ္ေလွ်ာ့ေပါ့မႈကိုေမွ်ာ္၍ လိမ္လည္ထြက္ဆိုသူ

11. မိန္းမရျပီးေသာ္လည္း မိန္းမကို အေဝးမွာထားသူ = သက္သာရန္ ရည္ရြယ္ျပီး တစ္ကြၽန္းသို႕ေရွာင္ေနသူ

12. မိန္းမနားျငီးေသာ္လည္း ေယာက္ခမႏွင့္ အဆင္ေျပသူ = ေထာင္က်ေသာ္လည္း အခန္းလူၾကီးႏွင့္ အဆင္ေျပသူ

13. တစ္ခုလပ္ = ေထာင္မွ "တရားရွင္" လြတ္လာသူ

14. မုဆိုးဖို = ေထာင္မွ "တရားေသ" လြတ္လာသူ

တဂိုးကဗ်ာမ်ား ........♥♥♥...

(၁)
ေႏြငွက္ေတေလေလးေတြ
ငါ့အိမ္ျပတင္းကုိ
ေတးဆုိဖုိ႕ေရာက္လာ
ၿပီးေတာ့
ပ်ံထြက္သြားၾကတယ္။

သီခ်င္းမရတဲ့
ေဆာင္းဦးရြက္၀ါေတြကေတာ့
ဖ်တ္ကနဲလႈပ္
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္မႈတ္ရင္း
ေနရာတြင္ေၾကြဆင္းသြားၾကတယ္။


(၂)
အုိ.....
ေလာကရဲ႕ေျခသလုံးအိမ္တုိင္
ဇာတ္သမားေလးေတြရယ္...
မင္းတုိ႕ရဲ႕ ေျခရာကုိ
ငါ့စကားလုံးေလးေတြအျဖစ္
ထားရစ္ခဲ့ပါ့ကြယ္။


(၃)
ေလာကသည္
ခ်စ္သူေရွ႕၌
သူ၏ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္မႈ
မ်က္ႏွာဖုံးကုိ လွပ္လုိက္၏။
ယင္းသည္
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္စာ
သံသရာ၏ အနမ္းတစ္ရွဳိက္စာ အထိ
ေသးငယ္သြားေတာ့၏။


(၄)
ကမာၻေျမ
သူ႕အၿပံး တေ၀ေ၀
လုပ္ေပးတာက
သူ႕မ်က္ရည္စ ေတြ။


(၅)
ေခါင္းကေလးခါ
ရယ္ကာေမာကာနဲ႕
လွစ္ကနဲ ခြဲခြာေျပးတဲ့
ျမက္ပင္ရဲ႕ အရြက္မွ်င္ေလးကုိ
ခ်စ္မိလုိ႕
ၾကီးျမတ္တဲ့ သဲကႏၳာရဟာ
တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနရတယ္။


(၆)ေနမင္းၾကီးနဲ႕ လြဲရလုိ႕
မ်က္ရည္က်ေနမယ္ဆုိရင္
ၾကယ္ပြင့္ေတြနဲ့လည္း
မင္းလြဲရေပဦးမယ္။


(ရ)
က´ေနတဲ့ ေရျပင္ရယ္....
မင္းစီးဆင္းရာလမ္းမွာရွိတဲ့
သဲပြင့္ေလးေတြက
မင္းသီခ်င္းရယ္
မင္းလႈပ္ရွားတာရယ္
ဒါကုိ ေမတၱာရပ္ၾကတယ္။
သူတုိ႕ရဲ႕ မသန္စြမ္းမႈ၀န္ထုပ္ကုိ
မင္းသယ္ပုိးသြားႏုိင္မလားကြယ္။


(၈)
သူ႕ရဲ႕
တမ္းတမ္းတတမ်က္ႏွာေလးဟာေလ။
ညညရြာတဲ့မုိးလုိ
ကုိယ့္အိပ္မက္ေတြထဲ
အခါခါ ေရာက္လာစုိးမုိးေန။


(၉)
တခါက
အိပ္မက္မက္ခဲ့ရာ
ကုိယ္တုိ႕ႏွစ္ဦးသား
သူစိမ္းမ်ား။
ႏုိးလာေသာအခါ
ဖက္လွဲတကင္း ေဆြရင္းဘ၀
ေတြ႕ၾကရ။


(၁၀)
၀မ္းနည္းျခင္းသည္
ႏႈတ္ဆိတ္ သစ္ပင္မ်ားၾကားရွိ
ညေနခင္းသဖြယ္
ငါ့ႏွလုံးသား အတြင္း
ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းအျဖစ္
တိတ္ဆိတ္စြာတည္လာ၏။

(၁၁)
မျမင္ရတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက
ညွင္းသြဲ႕သြဲ႕ ေလေျပလုိ
ကုိယ့္ႏွလုံးသားေပၚမွာ
လႈိင္းပုတ္သံ ဂီတကုိ တီးခတ္ေနၾကတယ္။


(၁၂)
``အုိ... ပင္လယ္
သင့္ဘာသာစကားက ဘာပါလဲ´´
``ထာ၀ရ ပုစၧာဆုိတဲ့ ဘာသာစကားပါ။´´

``အုိ...ေကာင္းကင္
သင့္အေျဖကေရာ...
ဘာ ဘာသာစကားပါလဲ´´
``ထာ၀ရ ဆိတ္ျငိမ္ရာဆုိတဲ့ ဘာသာစကားပါ။´´


(၁၃)
ငါ့..ႏွလုံးသား
နားစြင့္ေလာ့
ေလာက၏ တီးတုိးစကား။
ယင္းတုိ႕က
သင့္အတြက္ဖန္တီးအံ့
အခ်စ္တရား။


(၁၄)
ဖန္ဆင္းမႈ၏
နက္နဲဆန္းက်ယ္ျခင္းကား
ညဥ့္အေမွာင္ႏွင့္ ထပ္တူထား
ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားစြ။
အသိဥာဏ္၏လွည့္စားမႈမွာမူ
ဆုိပါစုိ႕ နံနက္ခင္း ႏွင္းျမဴ။


(၁၅)
ျမင့္မားသည္ဟု
သင့္အခ်စ္၏ ထုိင္စရာေနရာ။
မထားေလႏွင့္
မတ္ေစာက္ေတာင္စြန္းမွာ။


(၁၆)
ယေန႕ နံနက္
ငါ့အိမ္ ျပတင္း၌ ထုိင္ေနစဥ္
ေလာကသည္
လမ္းသြားလမ္းလာ တစ္ဦးပမာ
ခဏတျဖဳတ္ရပ္
ငါ့အား ေခါင္းျငိမ့္ျပ
ထုိ႕ေနာက္
ထြက္ခြာသြားေလသည္။

(၁၇)
ဤအေတြးတုိ႕ကား
သစ္ရြက္ခတ္သံမ်ား။
ယင္းတုိ႕သည္
ငါ့စိတ္ထဲတြင္
ယင္းတုိ႕၏ေပ်ာ္ရႊင္မႈတီးတုိးစကားကုိ

ဆုိၾက၏။


(၁၈)
မင္းဘယ္သူဆုိတာ
မင္း မျမင္သာ
မင္းျမင္ရတာ
မင္း အရိပ္ပါ။


(၁၉)
အရွင္
အကၽြန္၏ လုိအင္ဆႏၵတုိ႕ကား
သူရူးမ်ား။
အရွင့္ေတးသီခ်င္းမ်ားကုိ
သူတုိ႕ကားေဖါက္ဟစ္ေအာ္ၾက၏။
သုိ႕ေသာ္
အကၽြန္႕အားနားေထာင္ခြင့္ျပဳေစခ် င္သည္။


(၂၀)
အေကာင္းဆုံးကုိ
ငါကမေရြးခ်ယ္ႏုိင္္္္္။
အေကာင္းဆုံးကသာ
ငါ့ကုိ ေရြးခ်ယ္၏။

(၂၁)
မီးအိမ္ကုိ
ေက်ာေပၚတင္သြားတဲ့သူေတြဟာ
ကုိယ့္အရိပ္ကုိ
ကုိယ့္ေရွ႕ေရာက္ေအာင္ ပုိ႕ၾကတယ္။


(၂၂)
ငါဟုတည္ရွိေနသည္ကား
ဘ၀ဆုိသည့္
အေတာမသတ္ အံ့ဖြယ္တပါး။


(၂၃)
“ငါတုိ႕ဟာ
တသဲသဲလႈပ္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေတြပဲ
တုိ႕မွာမုန္တုိင္းကုိ အေျဖေပးဖုိ႕
အသံရွိတယ္
ေနပါဦး
တိတ္ခ်က္သားေကာင္းတဲ့မင္းက ဘယ္သူလဲ”

“ကြ်န္ေတာ္လား...
ပန္းတစ္ပြင့္္ပါဗ်ာ”


(၂၄)
နားေနမႈသည္
အလုပ္ေပၚတည္၏။
မ်က္ခြံသည္
မ်က္လုံးေပၚ တည္သကဲ့သုိ႕တည္း။


(၂၅)
လူသည္
ေမြးခါစ ကေလးငယ္ျဖစ္၏။
သူ႕ အစြမ္းအစသည္
ႀကီးပ်င္းမႈ၏ အစြမ္းအစသာ။


(၂၆)
ဘုရားသခင္
ေမွ်ာ္လင့္သည့္ အေျဖစကားတုိ႕ကား
အကြ်ႏု္ပ္တုိ႕ထံ ပုိ႕သလုိက္သည့္
ပန္းပြင့္မ်ားအေၾကာင္းသာ။
ေနမင္းႀကီးအေၾကာင္း
ကမၻာေျမႀကီးအေၾကာင္း မဟုတ္ပါ။


(၂၇)
စိမ္းစုိစုိ သစ္ရြက္ေတြၾကားမွာ
ကုိယ္လုံးတီးကေလးတစ္ေယာက္လုိ
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကစားေနတဲ့
အလင္းေရာင္ဟာ
လူဆုိတာ
မုသားေျပာတတ္မွန္း မသိရွာဘူး။


(၂၈)အုိ...အလွတရား
သင့္ကုိယ္သင္ အခ်စ္၌ ေတြ႕ေအာင္ရွာ။
သင့္မွန္ျပင္၏
အခ်ယ္အမႈန္း၌ မရွာေလႏွင့္။


(၂၉)
ငါ့ႏွလုံးသားသည္
ေလာကကမ္းစပ္ကုိ
သူ႕လႈိင္းမ်ားျဖင့္ ပုတ္ခတ္ကာ
“မင္းကုိ ကုိယ္ခ်စ္တယ္”
ဆုိသည့္စကားကုိေရးသား၍
မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ လက္မွတ္ထုိးထား၏။


(၃၀)
“လမင္း...သင္ဘာလုပ္ဖုိ႔ုိေစာင့္
ေနတာလဲ”
“အကြ်န္ လမ္းဖယ္ေပးရမယ့္
ေနမင္းကုိ ဂါရ၀ျပဳဖုိ႕ပါ.....”

----------------- -----------------

(၃၁)
ဆြံ႕အကမာၻေျမ၏
ေရာ္ရမ္းတမ္းတသံအလား
သစ္ပင္မ်ား
ငါ့ျပတင္းဆီ
ထုိးတက္လာၾကျပီ။


(၃၂)
ဘုရားသခင္၏
ကုိယ္ပုိင္နံနက္ခင္းတုိ႕ကား
ကုိယ္ေတာ္အရွင္အတြက္
အံ့ခ်ီးဖြယ္ အသစ္အသစ္
ျဖစ္ကုန္၏။


(၃၃)
ဘ၀သည္
မိမိ၏ စည္းစိမ္ဥစၥာကု္ိ
ေလာက၏ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားေၾကာင့္
ရရွိၿပီး
မိမိ၏ တန္ဘုိးရွိမႈကုိမူ
အခ်စ္၏ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားေၾကာင့္
ရရွိေလသည္။


(၃၄)
ေျခာက္ခမ္းသြားေသာ
ျမစ္ၾကမ္းျပင္သည္
ယင္း၏ အတိတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍
ေက်းဇူးတရားရွာေတြ႕ေခ်။


(၃၅)
ငွက္က တိမ္လႊာ ျဖစ္လုိက္ခ်င္တယ္။
တိမ္လႊာကလည္း ငွက္ျဖစ္လုိက္ခ်င္တယ္။


(၃၆)
ေရတံခြန္က ေတးဆုိသည္။
“ငါ့လြတ္လပ္မႈကုိ ေတြ႕ေသာအခါ
ငါ့သီခ်င္းကုိေတြ႕သည္သာ။”


(၃၇)
ဤႏွလုံးသား
တိတ္ဆိတ္မႈျဖင့္ ညွိဳးေဖ်ာ့ေနသည္မွာ
အဘယ္ေၾကာင့္ဟု ငါမေျပာတတ္။
စင္စစ္
သူ မေတာင္း၊ မသိ၊
မွတ္လည္း မမွတ္မိသည့္
အေသးအဖြဲ လုိအပ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္သာ။


(၃၈)
အမ်ဳိးသမီး...
အိမ္အလုပ္တုိ႕ျဖင့္
သင္ လုပ္ကုိင္ လႈပ္ရွားစဥ္
ေတာင္က်စမ္းက
ေတးဆုိသကဲ့သုိ႕
သင့္ကုိယ္လက္ အဂၤါတုိ႕လည္း
ေတးဆုိၾက၏။


(၃၉)
ေနသည္
အေနာက္ပင္လယ္ကုိ
ေက်ာ္ျဖတ္ရန္အသြား
အေရွ႕အရပ္ဆီ
သူ၏ေနာက္ဆုံး ဂါရ၀တရား
ထားရစ္ခဲ့ေလသည္။


(၄၀)
ကုိယ့္ဟာကုိယ္
ခံတြင္းပ်က္တာ
အစားအစာကုိ အျပစ္မဆုိရာ။


(၄၁)
ကမၻာေျမ၏
တမ္းတမႈႏွင့္တူေသာ
သစ္ပင္မ်ားသည္
ေကာင္းကင္ဘုံကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္ရန္
ေျခဖ်ားေထာက္ၾက၏။


(၄၂)
မင္းကျပဳံးျပၿပီး
ကုိယ့္ကုိ
ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာခဲ့။
အဲသည္အၿပံဳးေၾကာင့္ပဲ
ကုိယ့္မွာအၾကာႀကီး
ေစာင့္စားခဲ့ရတယ္လုိ႕
ခံစားမိပါရဲ႕။


(၄၃)
ေရထဲကငါးက တိတ္ဆိတ္တယ္။
ေျမေပၚက တိရိစာၦန္က ဆူညံတယ္။
ေလထဲက ငွက္က ေတးဆုိတယ္။
ဒါေပမဲ့ လူကေတာ့
ပင္လယ္ရဲ႕ တိတ္ဆိတ္မႈ
ကမၻာေျမရဲ႕ ဆူညံမႈနဲ႕
ေလထုရဲက ဂီတကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားပါတယ္။


(၄၄)
မခြဲႏုိင္ မခြာရက္သည့္
ႏွလုံးသား၏ ေစာင္းႀကိဳးမ်ားအေပၚ
ေလာကသည္
အတင္းတုိးေ၀ွ႕ကာ
ပူေဆြးမႈဂီတကုိ
ဖန္တီးသြားေလသည္။


(၄၅)
အၾကင္ပုဂၢဳိလ္သည္
မိမိ လက္နက္မ်ားကုိ
နတ္ဘုရားအျဖစ္ အားထား၏။
လက္နက္တုိ႕က
အႏုိင္ယူသြားေသာအခါ
ထုိပုဂၢဳိလ္သည္
ကုိယ့္လက္ခ်က္ႏွင့္ကုိယ္
ေခ်မႈန္းခံရ၏။


(၄၆)
ဘုရားသခင္သည္
ဖန္ဆင္းျခင္းျဖင့္သာ
မိမိ ကုိယ္မိမိ
ေတြ႕ရွိေတာ္မူ၏။



(၄၇)
အရိပ္ဟာ
သူ႕ဇာမ်က္ႏွာဖုံးကုိလွပ္၊
သူ႕ အခ်စ္ရဲ႕ ႏႈတ္ဆိတ္ေျခလွမ္းေတြနဲ႕
တိတ္တိတ္ကေလး
အကြယ္အကာ မပါပဲ
အလင္းေနာက္ကု္ိ
တေကာက္ေကာက္ လုိက္ရွာတယ္။


(၄ဂ)
ၾကယ္တုိ႕သည္
ပုိးစုန္းၾကဴမ်ားပမာ
ေပၚေပါက္လာရေသာ္ျငား
စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾက မျဖစ္ၾကေခ်။


(၄၉)
အရွင့္အား
အကၽြန္ ေက်းဇူးဆုိ၏။
အကၽြန္သည္
တန္ခုိးအာဏာ၏
ယႏၱရားဘီးမျဖစ္ပဲ
ထုိဘီးျဖင့္
အၾကိတ္ခံရေသာ
သက္ရွိ သတၱ၀ါတုိ႕အနက္
တစ္ဦးအပါအ၀င္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။


(၅၀)
စိတ္ဆုိတာ
သေဘာ မျပည့္ရင္သာေနမယ္
ထက္ရွတတ္တယ္။
မလႈပ္ရင္သာေနမယ္
ေနရာတကာ ကပ္ညိတတ္တယ္။

(၅၁)
သင့္ဆင္းတုေတာ္
ေျမမႈန္႕ထဲတြင္
အပုိင္းပုိင္း က်ဳိးေၾကေနျခင္းသည္
ဘုရားသခင္၏ေျမမႈန္႕က
သင့္ဆင္းတုေတာ္ထက္
ပုိ၍ ျမင့္ျမတ္ေၾကာင္း
သက္ေသျပ၏။

(၅၂)
လူဆုိတာ
သူ့သမုိင္းထဲမွာ
သူ႕ကုိယ္သူ ပြဲထုတ္ျပလုိ႕မရဘူး။
အဲသည္အထဲကေန
ရုန္းကန္ၿပီးသာ တက္လာရတယ္။


(၅၃)
မွန္မီးအိမ္က ေျမမီးခြက္ကုိ
သူနဲ႕ အမ်ဳိးစပ္ရေကာင္းလားလုိ႕
ခါးခါးသီးသီး ေျပာဆုိေနတုန္း
လ ထြက္လာတာျမင္ေတာ့
မွန္မီးအိမ္က...
``သိပ္ခ်စ္တယ္ မမရယ္´´လုိ႕
ရုိေသက်ိဳးႏြံတဲ့ အျပဳံးနဲ႕
လမင္းကုိ လွမ္းေခၚသတဲ့။


(၅၄)
စင္ေရာ္နဲ႕ လႈိင္းေတြရဲ႕
ေတြ႕ဆုံျခင္းလုိ
တုိ႕ေတြ ေတြ႕ဆုံၾက
နီးစပ္ခဲ့ၾကတယ္။
စင္ေရာ္ေတြထပ်ံ
လႈိင္းေတြလိမ့္သြားေတာ့
တုိ႕လည္း ခြဲခြာၾကရေပါ့။


(၅၅)
ငါ့ တစ္ေန႕တာကုန္ၿပီ။
ငါလည္း
ကမ္းစပ္ေပၚတင္ထားတဲ့ေလွလုိ
ညေနခ်မ္းမွာ
ဒီေရရဲ႕ အကဂီတကုိ
နားဆင္ေနပါၿပီ။


(၅၆)
ဘ၀ကုိ ငါတုိ႕က
ရရွိ ပုိင္ဆုိင္ထားတယ္။
ငါတုိ႕ကဘ၀ကုိ
ေပးဆပ္ျခင္းနဲ႕
အလုပ္အေကၽြြးျပဳရတယ္။


(၅၇)
တုိ႕မွာ
ႏွိမ့္ခ် သီးခံျခင္းတရား
ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္လာတာနဲ႕ အမွ်
ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ျခင္းတရားနဲ႕
အနီးဆုံးကုိ
တုိ႕ေ၇ာက္တာပဲ။


(၅၈)
စာကေလးက
ဥေဒါင္းငွက္ခမ်ာ
အၿမီးေၾကာင့္ ေလးရွာမယ္ဆုိၿပီး
စိတ္မေကာင္းျဖစ္သတဲ့။


(၅၉)
အခုိက္အတန့္ေတြကုိ
စုိးရိမ္ေနစရာ မလုိပါ။
ဒါေၾကာင့္
ထာ၀စဥ္တည္တံ့မယ့္ အသံနဲ႕သာ
ေတးဆုိပါ။


(၆၀)
မုန္တုိင္းသည္
လမ္းမရွိမႈျဖင့္
အတုိဆုံးလမ္းကုိရွာ၏။
ထုိ႕ေနာက္
ေနရာဟု မရွိရာတြင္
ရုတ္တရက္ အဆုံးသတ္လုိက္၏။


(၆၁)
သူငယ္ခ်င္း...
ငါ့၀ုိင္အရက္ကုိ
ငါ့ခြက္နဲ႕ပဲေသာက္ပါ။
တစ္ခြက္က တစ္ခြက္ေျပာင္းရင္
အရစ္ရစ္ထေနတဲ့ သူ႕ အျမဳပ္္ေလးေတြ
ေပ်ာက္ပ်က္သြားတတ္လုိ႕ပါ။


(၆၂)
ျပည့္စုံျခင္းက
သူ႕ကုိယ္သူ
အလွျပင္လာတာ
မျပည့္စုံျခင္းကုိ
ခ်စ္မိလုိ႕ပါ။


(၆၃)
ဘုရားသခင္က
လူကုိမိန္႕ ဆုိ၏။
``ငါသည္ သင့္အား အနာက်က္ေစ၏။
ထုိ႕ေၾကာင့္ သင့္အား အနာတရျဖစ္ေအာင္ငါျပဳ၏။
ငါသည္ သင့္အား ခ်စ္ျမတ္ႏုိးပါ၏
ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္ သင့္အားအျပစ္ေပးေတာ္မူ၏။´´


(၆၄)
အလင္းေရာင္အတြက္
မီးေတာက္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါ။
ဒါေပမယ့္
ေမွင္ရိပ္ထဲမွာ
သည္းခံစိတ္နဲ႕
ခုိင္ခုိင္မတ္မတ္ ရပ္ေနတဲ့
မီးတုိင္ကု္လည္း
ေမ့မထားပါနဲ႕။


(၆၅)
ျမက္ပင္ကေလး
မင္းေျခလွမ္းေတြက ေသးေကြး။
ဒါေပမယ့္
ပင္းေျခလွမ္းေအာက္မွာ
မင္းပုိင္ဆုိင္ထားၿပီေလ
ကမာၻေျမ။


(၆၆)
ပြင့္စ ပန္းကေလးက
အငုံကုိလွပ္ရင္း
ျမည္တမ္းတယ္။
``ခ်စ္တဲ့ ကမာၻေလာကရယ္
တဆိတ္ ေပ်က္ကြယ္မသြားပါနဲ႕ကြယ္။´´


(၆၇)
ဘုရားသခင္သည္
ႀကီးက်ယ္သည့္ မင္းေနျပည္တုိ႕ကုိ
ပင္ပမ္းၿငီးေငြ႕ေတာ္မူေသာ္လည္း
ပန္ကေလးမ်ားကုိ
ပင္ပမ္းၿငီးေငြ႕သည္မရွိ။


(၆၈)
အမွားက
အရွဳံးမခံရဲဘူး
အမွန္ကခံရဲတယ္။


(၆၉)
ေရတံခြန္ကေတးဆုိတယ္
``ေရဆာသူအဖုိ႕
အနည္းအက်ဥ္းဆုိ
လုံေလာက္မွန္းသိေပမယ့္
ငါကေတာ့
ငါ့ရွိသမွ်ေရေတြအကုန္
အားရ၀မ္းသာ ေပးလုိက္ပါတယ္။´´


(၇၀)
သည္ပန္းေတြကုိ
ရႊင္ျမဴးအားရနဲ႕
မနားတမ္း ပြင့္ေ၀လာေအာင္
မႈတ္တင္လုိက္တဲ့ေရတုိင္ဟာ
ဘယ္မွာရွိပါလိမ့္။


(၇၁)
သစ္ခုတ္သမားရဲ႔ ပုဆိန္က
သူ႕လက္ကုိင္ရုိးလုပ္ဖုိ႕
သစ္ပင္ဆီမွာ ေတာင္းရမ္းတယ္
သစ္ပင္က ေပးလုိက္ပါတယ္။

(၇၂)
ငါ့ႏွလုံးသား၏
အထီးက်န္မႈတြင္
မုိးႏွင့္ျမဴ ဇာမ်က္ႏွာဖုံးအုပ္
ဤမုဆုိးမ ညေနခင္း၏
သက္ျပင္းခ်သံကုိ
ငါခံစားရ၏။


(၇၃)
ကံသုံးပါး စင္ၾကယ္မႈဆုိသည္မွာ
ေမတၱာအေဆာက္အဦမွ ျဖစ္လာသည့္
စည္းစိမ္ဥစၥာ။


(၇၄)
ျမဴေငြ႕သည္ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္တူ၏
ေတာင္ကုန္းတုိ႕ အခ်က္အခ်ာ၌
ေဆာ့ကစားၿပီး
အလွတရား၏ အံ့ၾသစရာမ်ားကုိ
ထုတ္ေဖၚျပသ၏။

(၇၅)
က်ဳပ္တုိ႔က
ေလာကႀကီးကုိ မွားဖတ္ၿပီး
က်ဳပ္တုိ႕ကုိ
ေလာကႀကီးက လွည့္စားတာပါလုိ႕
ေျပာၾကတယ္။............(၂၁)
မီးအိမ္ကုိ
ေက်ာေပၚတင္သြားတဲ့သူေတြဟာ
ကုိယ့္အရိပ္ကုိ
ကုိယ့္ေရွ႕ေရာက္ေအာင္ ပုိ႕ၾကတယ္။


(၂၂)
ငါဟုတည္ရွိေနသည္ကား
ဘ၀ဆုိသည့္
အေတာမသတ္ အံ့ဖြယ္တပါး။


(၂၃)
“ငါတုိ႕ဟာ
တသဲသဲလႈပ္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေတြပဲ
တုိ႕မွာမုန္တုိင္းကုိ အေျဖေပးဖုိ႕
အသံရွိတယ္
ေနပါဦး
တိတ္ခ်က္သားေကာင္းတဲ့မင္းက ဘယ္သူလဲ”

“ကြ်န္ေတာ္လား...
ပန္းတစ္ပြင့္္ပါဗ်ာ”


(၂၄)
နားေနမႈသည္
အလုပ္ေပၚတည္၏။
မ်က္ခြံသည္
မ်က္လုံးေပၚ တည္သကဲ့သုိ႕တည္း။


(၂၅)
လူသည္
ေမြးခါစ ကေလးငယ္ျဖစ္၏။
သူ႕ အစြမ္းအစသည္
ႀကီးပ်င္းမႈ၏ အစြမ္းအစသာ။


(၂၆)
ဘုရားသခင္
ေမွ်ာ္လင့္သည့္ အေျဖစကားတုိ႕ကား
အကြ်ႏု္ပ္တုိ႕ထံ ပုိ႕သလုိက္သည့္
ပန္းပြင့္မ်ားအေၾကာင္းသာ။
ေနမင္းႀကီးအေၾကာင္း
ကမၻာေျမႀကီးအေၾကာင္း မဟုတ္ပါ။


(၂၇)
စိမ္းစုိစုိ သစ္ရြက္ေတြၾကားမွာ
ကုိယ္လုံးတီးကေလးတစ္ေယာက္လုိ
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကစားေနတဲ့
အလင္းေရာင္ဟာ
လူဆုိတာ
မုသားေျပာတတ္မွန္း မသိရွာဘူး။


(၂၈)အုိ...အလွတရား
သင့္ကုိယ္သင္ အခ်စ္၌ ေတြ႕ေအာင္ရွာ။
သင့္မွန္ျပင္၏
အခ်ယ္အမႈန္း၌ မရွာေလႏွင့္။


(၂၉)
ငါ့ႏွလုံးသားသည္
ေလာကကမ္းစပ္ကုိ
သူ႕လႈိင္းမ်ားျဖင့္ ပုတ္ခတ္ကာ
“မင္းကုိ ကုိယ္ခ်စ္တယ္”
ဆုိသည့္စကားကုိေရးသား၍
မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ လက္မွတ္ထုိးထား၏။


(၃၀)
“လမင္း...သင္ဘာလုပ္ဖုိ႔ုိေစာင့္
ေနတာလဲ”
“အကြ်န္ လမ္းဖယ္ေပးရမယ့္
ေနမင္းကုိ ဂါရ၀ျပဳဖုိ႕ပါ.....”

----------------- -----------------

(၃၁)
ဆြံ႕အကမာၻေျမ၏
ေရာ္ရမ္းတမ္းတသံအလား
သစ္ပင္မ်ား
ငါ့ျပတင္းဆီ
ထုိးတက္လာၾကျပီ။


(၃၂)
ဘုရားသခင္၏
ကုိယ္ပုိင္နံနက္ခင္းတုိ႕ကား
ကုိယ္ေတာ္အရွင္အတြက္
အံ့ခ်ီးဖြယ္ အသစ္အသစ္
ျဖစ္ကုန္၏။


(၃၃)
ဘ၀သည္
မိမိ၏ စည္းစိမ္ဥစၥာကု္ိ
ေလာက၏ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားေၾကာင့္
ရရွိၿပီး
မိမိ၏ တန္ဘုိးရွိမႈကုိမူ
အခ်စ္၏ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားေၾကာင့္
ရရွိေလသည္။


(၃၄)
ေျခာက္ခမ္းသြားေသာ
ျမစ္ၾကမ္းျပင္သည္
ယင္း၏ အတိတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍
ေက်းဇူးတရားရွာေတြ႕ေခ်။


(၃၅)
ငွက္က တိမ္လႊာ ျဖစ္လုိက္ခ်င္တယ္။
တိမ္လႊာကလည္း ငွက္ျဖစ္လုိက္ခ်င္တယ္။


(၃၆)
ေရတံခြန္က ေတးဆုိသည္။
“ငါ့လြတ္လပ္မႈကုိ ေတြ႕ေသာအခါ
ငါ့သီခ်င္းကုိေတြ႕သည္သာ။”


(၃၇)
ဤႏွလုံးသား
တိတ္ဆိတ္မႈျဖင့္ ညွိဳးေဖ်ာ့ေနသည္မွာ
အဘယ္ေၾကာင့္ဟု ငါမေျပာတတ္။
စင္စစ္
သူ မေတာင္း၊ မသိ၊
မွတ္လည္း မမွတ္မိသည့္
အေသးအဖြဲ လုိအပ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္သာ။


(၃၈)
အမ်ဳိးသမီး...
အိမ္အလုပ္တုိ႕ျဖင့္
သင္ လုပ္ကုိင္ လႈပ္ရွားစဥ္
ေတာင္က်စမ္းက
ေတးဆုိသကဲ့သုိ႕
သင့္ကုိယ္လက္ အဂၤါတုိ႕လည္း
ေတးဆုိၾက၏။


(၃၉)
ေနသည္
အေနာက္ပင္လယ္ကုိ
ေက်ာ္ျဖတ္ရန္အသြား
အေရွ႕အရပ္ဆီ
သူ၏ေနာက္ဆုံး ဂါရ၀တရား
ထားရစ္ခဲ့ေလသည္။


(၄၀)
ကုိယ့္ဟာကုိယ္
ခံတြင္းပ်က္တာ
အစားအစာကုိ အျပစ္မဆုိရာ။


(၄၁)
ကမၻာေျမ၏
တမ္းတမႈႏွင့္တူေသာ
သစ္ပင္မ်ားသည္
ေကာင္းကင္ဘုံကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္ရန္
ေျခဖ်ားေထာက္ၾက၏။


(၄၂)
မင္းကျပဳံးျပၿပီး
ကုိယ့္ကုိ
ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာခဲ့။
အဲသည္အၿပံဳးေၾကာင့္ပဲ
ကုိယ့္မွာအၾကာႀကီး
ေစာင့္စားခဲ့ရတယ္လုိ႕
ခံစားမိပါရဲ႕။


(၄၃)
ေရထဲကငါးက တိတ္ဆိတ္တယ္။
ေျမေပၚက တိရိစာၦန္က ဆူညံတယ္။
ေလထဲက ငွက္က ေတးဆုိတယ္။
ဒါေပမဲ့ လူကေတာ့
ပင္လယ္ရဲ႕ တိတ္ဆိတ္မႈ
ကမၻာေျမရဲ႕ ဆူညံမႈနဲ႕
ေလထုရဲက ဂီတကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားပါတယ္။


(၄၄)
မခြဲႏုိင္ မခြာရက္သည့္
ႏွလုံးသား၏ ေစာင္းႀကိဳးမ်ားအေပၚ
ေလာကသည္
အတင္းတုိးေ၀ွ႕ကာ
ပူေဆြးမႈဂီတကုိ
ဖန္တီးသြားေလသည္။


(၄၅)
အၾကင္ပုဂၢဳိလ္သည္
မိမိ လက္နက္မ်ားကုိ
နတ္ဘုရားအျဖစ္ အားထား၏။
လက္နက္တုိ႕က
အႏုိင္ယူသြားေသာအခါ
ထုိပုဂၢဳိလ္သည္
ကုိယ့္လက္ခ်က္ႏွင့္ကုိယ္
ေခ်မႈန္းခံရ၏။


(၄၆)
ဘုရားသခင္သည္
ဖန္ဆင္းျခင္းျဖင့္သာ
မိမိ ကုိယ္မိမိ
ေတြ႕ရွိေတာ္မူ၏။



(၄၇)
အရိပ္ဟာ
သူ႕ဇာမ်က္ႏွာဖုံးကုိလွပ္၊
သူ႕ အခ်စ္ရဲ႕ ႏႈတ္ဆိတ္ေျခလွမ္းေတြနဲ႕
တိတ္တိတ္ကေလး
အကြယ္အကာ မပါပဲ
အလင္းေနာက္ကု္ိ
တေကာက္ေကာက္ လုိက္ရွာတယ္။


(၄ဂ)
ၾကယ္တုိ႕သည္
ပုိးစုန္းၾကဴမ်ားပမာ
ေပၚေပါက္လာရေသာ္ျငား
စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾက မျဖစ္ၾကေခ်။


(၄၉)
အရွင့္အား
အကၽြန္ ေက်းဇူးဆုိ၏။
အကၽြန္သည္
တန္ခုိးအာဏာ၏
ယႏၱရားဘီးမျဖစ္ပဲ
ထုိဘီးျဖင့္
အၾကိတ္ခံရေသာ
သက္ရွိ သတၱ၀ါတုိ႕အနက္
တစ္ဦးအပါအ၀င္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။


(၅၀)
စိတ္ဆုိတာ
သေဘာ မျပည့္ရင္သာေနမယ္
ထက္ရွတတ္တယ္။
မလႈပ္ရင္သာေနမယ္
ေနရာတကာ ကပ္ညိတတ္တယ္။

(၅၁)
သင့္ဆင္းတုေတာ္
ေျမမႈန္႕ထဲတြင္
အပုိင္းပုိင္း က်ဳိးေၾကေနျခင္းသည္
ဘုရားသခင္၏ေျမမႈန္႕က
သင့္ဆင္းတုေတာ္ထက္
ပုိ၍ ျမင့္ျမတ္ေၾကာင္း
သက္ေသျပ၏။

(၅၂)
လူဆုိတာ
သူ့သမုိင္းထဲမွာ
သူ႕ကုိယ္သူ ပြဲထုတ္ျပလုိ႕မရဘူး။
အဲသည္အထဲကေန
ရုန္းကန္ၿပီးသာ တက္လာရတယ္။


(၅၃)
မွန္မီးအိမ္က ေျမမီးခြက္ကုိ
သူနဲ႕ အမ်ဳိးစပ္ရေကာင္းလားလုိ႕
ခါးခါးသီးသီး ေျပာဆုိေနတုန္း
လ ထြက္လာတာျမင္ေတာ့
မွန္မီးအိမ္က...
``သိပ္ခ်စ္တယ္ မမရယ္´´လုိ႕
ရုိေသက်ိဳးႏြံတဲ့ အျပဳံးနဲ႕
လမင္းကုိ လွမ္းေခၚသတဲ့။


(၅၄)
စင္ေရာ္နဲ႕ လႈိင္းေတြရဲ႕
ေတြ႕ဆုံျခင္းလုိ
တုိ႕ေတြ ေတြ႕ဆုံၾက
နီးစပ္ခဲ့ၾကတယ္။
စင္ေရာ္ေတြထပ်ံ
လႈိင္းေတြလိမ့္သြားေတာ့
တုိ႕လည္း ခြဲခြာၾကရေပါ့။


(၅၅)
ငါ့ တစ္ေန႕တာကုန္ၿပီ။
ငါလည္း
ကမ္းစပ္ေပၚတင္ထားတဲ့ေလွလုိ
ညေနခ်မ္းမွာ
ဒီေရရဲ႕ အကဂီတကုိ
နားဆင္ေနပါၿပီ။


(၅၆)
ဘ၀ကုိ ငါတုိ႕က
ရရွိ ပုိင္ဆုိင္ထားတယ္။
ငါတုိ႕ကဘ၀ကုိ
ေပးဆပ္ျခင္းနဲ႕
အလုပ္အေကၽြြးျပဳရတယ္။


(၅၇)
တုိ႕မွာ
ႏွိမ့္ခ် သီးခံျခင္းတရား
ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္လာတာနဲ႕ အမွ်
ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ျခင္းတရားနဲ႕
အနီးဆုံးကုိ
တုိ႕ေ၇ာက္တာပဲ။


(၅၈)
စာကေလးက
ဥေဒါင္းငွက္ခမ်ာ
အၿမီးေၾကာင့္ ေလးရွာမယ္ဆုိၿပီး
စိတ္မေကာင္းျဖစ္သတဲ့။


(၅၉)
အခုိက္အတန့္ေတြကုိ
စုိးရိမ္ေနစရာ မလုိပါ။
ဒါေၾကာင့္
ထာ၀စဥ္တည္တံ့မယ့္ အသံနဲ႕သာ
ေတးဆုိပါ။


(၆၀)
မုန္တုိင္းသည္
လမ္းမရွိမႈျဖင့္
အတုိဆုံးလမ္းကုိရွာ၏။
ထုိ႕ေနာက္
ေနရာဟု မရွိရာတြင္
ရုတ္တရက္ အဆုံးသတ္လုိက္၏။


(၆၁)
သူငယ္ခ်င္း...
ငါ့၀ုိင္အရက္ကုိ
ငါ့ခြက္နဲ႕ပဲေသာက္ပါ။
တစ္ခြက္က တစ္ခြက္ေျပာင္းရင္
အရစ္ရစ္ထေနတဲ့ သူ႕ အျမဳပ္္ေလးေတြ
ေပ်ာက္ပ်က္သြားတတ္လုိ႕ပါ။


(၆၂)
ျပည့္စုံျခင္းက
သူ႕ကုိယ္သူ
အလွျပင္လာတာ
မျပည့္စုံျခင္းကုိ
ခ်စ္မိလုိ႕ပါ။


(၆၃)
ဘုရားသခင္က
လူကုိမိန္႕ ဆုိ၏။
``ငါသည္ သင့္အား အနာက်က္ေစ၏။
ထုိ႕ေၾကာင့္ သင့္အား အနာတရျဖစ္ေအာင္ငါျပဳ၏။
ငါသည္ သင့္အား ခ်စ္ျမတ္ႏုိးပါ၏
ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္ သင့္အားအျပစ္ေပးေတာ္မူ၏။´´


(၆၄)
အလင္းေရာင္အတြက္
မီးေတာက္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါ။
ဒါေပမယ့္
ေမွင္ရိပ္ထဲမွာ
သည္းခံစိတ္နဲ႕
ခုိင္ခုိင္မတ္မတ္ ရပ္ေနတဲ့
မီးတုိင္ကု္လည္း
ေမ့မထားပါနဲ႕။


(၆၅)
ျမက္ပင္ကေလး
မင္းေျခလွမ္းေတြက ေသးေကြး။
ဒါေပမယ့္
ပင္းေျခလွမ္းေအာက္မွာ
မင္းပုိင္ဆုိင္ထားၿပီေလ
ကမာၻေျမ။


(၆၆)
ပြင့္စ ပန္းကေလးက
အငုံကုိလွပ္ရင္း
ျမည္တမ္းတယ္။
``ခ်စ္တဲ့ ကမာၻေလာကရယ္
တဆိတ္ ေပ်က္ကြယ္မသြားပါနဲ႕ကြယ္။´´


(၆၇)
ဘုရားသခင္သည္
ႀကီးက်ယ္သည့္ မင္းေနျပည္တုိ႕ကုိ
ပင္ပမ္းၿငီးေငြ႕ေတာ္မူေသာ္လည္း
ပန္ကေလးမ်ားကုိ
ပင္ပမ္းၿငီးေငြ႕သည္မရွိ။


(၆၈)
အမွားက
အရွဳံးမခံရဲဘူး
အမွန္ကခံရဲတယ္။


(၆၉)
ေရတံခြန္ကေတးဆုိတယ္
``ေရဆာသူအဖုိ႕
အနည္းအက်ဥ္းဆုိ
လုံေလာက္မွန္းသိေပမယ့္
ငါကေတာ့
ငါ့ရွိသမွ်ေရေတြအကုန္
အားရ၀မ္းသာ ေပးလုိက္ပါတယ္။´´


(၇၀)
သည္ပန္းေတြကုိ
ရႊင္ျမဴးအားရနဲ႕
မနားတမ္း ပြင့္ေ၀လာေအာင္
မႈတ္တင္လုိက္တဲ့ေရတုိင္ဟာ
ဘယ္မွာရွိပါလိမ့္။


(၇၁)
သစ္ခုတ္သမားရဲ႔ ပုဆိန္က
သူ႕လက္ကုိင္ရုိးလုပ္ဖုိ႕
သစ္ပင္ဆီမွာ ေတာင္းရမ္းတယ္
သစ္ပင္က ေပးလုိက္ပါတယ္။

(၇၂)
ငါ့ႏွလုံးသား၏
အထီးက်န္မႈတြင္
မုိးႏွင့္ျမဴ ဇာမ်က္ႏွာဖုံးအုပ္
ဤမုဆုိးမ ညေနခင္း၏
သက္ျပင္းခ်သံကုိ
ငါခံစားရ၏။


(၇၃)
ကံသုံးပါး စင္ၾကယ္မႈဆုိသည္မွာ
ေမတၱာအေဆာက္အဦမွ ျဖစ္လာသည့္
စည္းစိမ္ဥစၥာ။


(၇၄)
ျမဴေငြ႕သည္ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္တူ၏
ေတာင္ကုန္းတုိ႕ အခ်က္အခ်ာ၌
ေဆာ့ကစားၿပီး
အလွတရား၏ အံ့ၾသစရာမ်ားကုိ
ထုတ္ေဖၚျပသ၏။

(၇၅)
က်ဳပ္တုိ႔က
ေလာကႀကီးကုိ မွားဖတ္ၿပီး
က်ဳပ္တုိ႕ကုိ
ေလာကႀကီးက လွည့္စားတာပါလုိ႕
ေျပာၾကတယ္။............

☻☺☻ ဟာသေလးေတြပါ (2) ☺☻☺

1.  ကိုညစ္ပတ္

အလြန္မွ ညစ္ပတ္ေသာကုမၼဏီမွ အလုပ္ေခၚစာကုိ ဂ်ာနယ္ထဲမွထည့္` ေၾကာ္ျငာေလ၏။

ညစ္ပတ္ႏုိင္သေလာက္ ညစ္ပတ္ရမည္ ျဖစ္ျပီး အညစ္ပတ္ဆုံးေသာ၀န္ထမ္းမ်ားအားစီစစ္ေရြးခ်ယ္

ကာ ေခၚယူသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလွ်ာက္လႊာမ်ားကုိလည္းကုမၼဏီမွ ေရာင္းခ်သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း

ပါရွိေလသည္။ ထုိ့ေၾကာင့္ အလုပ္မရွိေသာ zaw pauk တေယာက္ (အလုပ္ကုိလည္းၾကိဳက္သျဖင့္)

ကုမၼဏီသုိ့ သြားကာ ေလွ်ာက္လႊာတေစာင္ ၀ယ္ယူႈ၍ အိမ္သုိ့ျပန္လာကာ ေဖာင္ျဖည့္ေလ၏။

ထုိ့ေနာက္ အိမ္သာတက္ျပီး ထုိေလွ်ာက္လႊာျဖင့္ အီးကုန္းကာ ကုမၼဏီသုိ့ ပုိ့ေေလေတာ့သည္။

အင္တာဗ်ဴးေသာေန့ေရာက္ေသာ္

HR--“mg zaw pauk ရွိလား ၀င္ခဲ့ပါ”

ZP--“ဟုတ္ရွိပါတယ္ လာပါျပီ”

HR--“ညီေလး ရဲ့ရုပ္ရည္ကေတာ့ ကုိယ္တုိ့ကုမၼဏီရဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြနဲ့

ေတာ္ေတာ္ ကုိက္ညီတာေတြ့ရတယ္။ဒါေပမယ့္ ညီေလးကုိ အကုိတုိ့

အလုပ္ခန့္လုိ့ မျဖစ္ဘူးကြ”

ZP--“ဗ်ာ ဘယ္လုိေၾကာင့္လဲသိပါ့ရေစ ”

HR--“အင္းးး ညီေလးမွတ္ထားကြ  ကုိယ္တုိ့ကုမၼဏီက သူေဌးက စလုိ့

ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းဆုံးထိ ဘယ္သူမွ အီးမကုံးဘူးကြ”

                                                                          “ဟုိက္”။။။။။


2.  ႏွစ္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ေတာ့ မခ်ိန္ပါနဲ႔ေနာ္။ ေၾကာက္တယ္လို႔။


(ေရႊရည္) ေျပာေလ အကို။


(ကၽြန္ေတာ္) နံနက္ျဖန္ ဘာေန႔လဲဟင္။


(ေရႊရည္) ဗုဒၶဟီး။


(ကၽြန္ေတာ္) ဗုဒၶဟူးေတာ့ လုပ္လိုက္ပါ။


(ေရႊရည္) ဗုဒၶဟီးလို႔ ေျပာမွ ေရႊသြားေလးေပၚမွာေပါ့။ ဟိဟိ။
(ကၽြန္ေတာ္) ေရႊရည္ ေ၀့မေနနဲ႔ကြာ။ ေရႊရည္ပဲ ကိုယ့္အခ်စ္ကို စဥ္းစားေပးမယ္။


ခ်စ္သူမ်ားေန႔က် အေျဖေပးမယ္ဆို။


(ေရႊရည္) ေၾသာ္ ဟုတ္သားပဲ။ ေမ့ေတာင္ေနတယ္။ ဘာမွေတာင္ မစဥ္းစားရေသးဘူး။
(ကၽြန္ေတာ္) ေရႊရည္ အဲဒီလို မညစ္နဲ႔ကြာ။ ကိုယ့္ကို နံနက္ျဖန္က် အေျဖေပးရမယ္။
(ေရႊရည္) ေနာက္တာပါအကိုရယ္။


(ကၽြန္ေတာ္) ဒါဆို နံနက္ျဖန္က် အကိုတို႔ ဆံုေနက် အေအးဆိုင္ေလးမွာ ၉း၀၀ နာရီ ဆံုမယ္ေလ။ အိုေက။


(ေရႊရည္) အိုေက။




ေရႊရည္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေန႔ကေျပာခဲ့တဲ့စကားေလးေတြကို


ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ၿပီး ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အခု အိမ္သာထဲမွာပါ။


ေရႊရည့္စီက အေျဖရမယ္ဆိုတာစဥ္းစားရင္း ပီတိေတြျဖာၿပီး အီအီးေတြပါေနတယ္။


အရာရာလွပေနတဲ့ ဒီေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္အီးေတာင္ ေမႊးေနသလားလို႔ ေအာက္ေမ့မိတယ္။


အိမ္သာကထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ - - - - -


(ကၽြန္ေတာ္) အေမ ဆိုင္ကယ္ေရာ။


(အေမ) နင့္အမ အႀကီးယူသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္မလို႔တဲ့။


(ကၽြန္ေတာ္) ဒါဆို စက္ဘီးေရာ။


(အေမ) နင့္အမ အငယ္ယူသြားတယ္။ ရုပ္ရွင္ရံုသြားမလို႔တဲ့။


(ကၽြန္ေတာ္) ဟာာာာာာာ ကၽြန္ေတာ္လည္း သြားစရာ ရွိတယ္ဗ်။


(အေမ) သားက အိပ္ယာထ ေနာက္က်တာကိုး။ အခုကို ၾကည့္အံုး ၉း၀၀ နာရီထိုးၿပီ။


(ကၽြန္ေတာ္) ဗ်ာ ၉း၀၀ နာရီထိုးၿပီ ဟုတ္လား။




ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ စဥ္းစားမေနဘဲ ခ်စ္သူေလးနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ အေအးဆိုင္ကို ဆိုကၠားပဲ


ငွားစီးလာခဲ့တယ္။ ေတာက္ ေအာက္တန္းက်လိုက္တာကြာ။ ေစာ္စီက အေျဖရမယ့္ေန႔မွ


ဆိုကၠားနဲ႔သြားရတယ္လို႔။ စက္ဘီးေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြကလည္း အိမ္က မသာမေတြက


ဦးေအာင္ယူသြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာက္ရမ္းေပါက္ေနတယ္။






(ဆိုကၠားဆရာ) ကမၻာကို ဆိုကၠားနဲ႔ပတ္မယ္။ ဘရာေက်ာ္၀ယ္စားၾကပါစို႔။


အျပာေရာင္မိုးသားမ်ားရဲ႔ေအာက္ ခ်ိဳေသာအရက္ေတြကို အတူေသာက္လို႔။




ဆိုကၠားဆရာရဲ႔သီခ်င္းဆိုသံက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိေနသလိုပဲ။ သူ႔သီခ်င္းသံေၾကာင့္


ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသေတြ ပိုထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲထြက္ မလာေအာင္


မနည္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေအးဆိုင္ေရွ႔ကို ေရာက္လာတယ္။


အေအးဆိုင္ေရွ႔လည္းအေရာက္


ဆိုကၠားေပၚကေနလည္းအဆင္း


လိုင္းကားတစ္စီးကလည္းအျဖတ္


ေလျပင္းတစ္ခ်က္ကလည္းအေ၀ွ႔


ပုဆိုးတစ္ကြင္းကလည္း ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚလာအကပ္


ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသေတြ ေပါက္ထြက္ကုန္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။


ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ပုဆိုးကို အေပၚမလွန္ဖယ္ၿပီး လြင့္ပစ္လိုက္တယ္။




(ကၽြန္ေတာ္) ေတာက္ - - - ေတြ။ ဒါ ဘယ္မိမဆံုး၊ ဖမဆံုးမရဲ႔ ပုဆိုးလဲကြ။ စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိ


လွမ္းထားမွေတာ့ လြင့္ၿပီေပါ့ကြ။ လြင့္တာအသာထား ငါ့မ်က္ႏွာမွ လာကပ္ရသလားကြ။


ကၽြန္ေတာ္ေပါက္ကြဲတာကို ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြက ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။


ေၾသာ္ ကၽြန္ေတာ္ေဒါသထြက္တာ သူတို႔ကို ဟာသလုပ္ေနတယ္မ်ား ထင္ေနၾကလား


မသိပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ အေအးဆိုင္ထဲကို ၀င္လာလိုက္တာ။


အေအးဆိုင္ကလူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ပဲ ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။


ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရႊရည္ရွိတဲ့၀ိုင္းကို အျမန္၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ ေရႊရည္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို


ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ဘာလဲဟ။




(ကၽြန္ေတာ္) ဘာေတြၿပံဳးေနတာလဲ ေရႊရည္။


(ေရႊရည္) ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး အကိုရဲ႔။ ခစ္ခစ္ခစ္။


(ကၽြန္ေတာ္) ေရႊရည္ အကို႔ကို အေျဖေပးေတာ့ေလ။


(ေရႊရည္) အကိုလိုခ်င္တဲ့အေျဖကို ေရႊရည္ေပးပါ့မယ္အကိုရဲ႔။


ဒါေပမယ့္ ေရႊရည့္ကို ႏွစ္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ေတာ့ မခ်ိန္ပါနဲ႔ေနာ္။ ေၾကာက္တယ္လို႔။ ခစ္ခစ္ခစ္။


(ကၽြန္ေတာ္) ေရႊရည္ ဘာေတြေျပာေနတာလည္း အကိုနားမလည္ေတာ့ဘူး။


(ေရႊရည္) ခုနက အကို႔မ်က္ႏွာမွာ ကပ္ေနတဲ့ပုဆိုးကို အကို ယူၿပီး လြင့္ပစ္လိုက္တယ္


မဟုတ္လား။


(ကၽြန္ေတာ္) ဟုတ္တယ္ေလ။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။


(ေရႊရည္) အဲဒီ့ပုဆိုးက ဘယ္သူ႔ဟာလဲဟင္။


(ကၽြန္ေတာ္) ဘယ္သိမလဲ။ ေအာက္တန္းစား တစ္ေယာက္ေယာက္ဟာ ျဖစ္မွာေပါ့။


(ေရႊရည္) အဲဒါ အကို႔ပုဆိုးပဲေလ။ ေလတိုက္ၿပီး အေပၚကို လန္တက္လာတာ။ အကိုက


မဖယ္လိုက္ေတာ့ ကၽြတ္ထြက္ၿပီး အကို႔လက္ထဲ ပါလာတာေပါ့။ မယံုရင္ ေအာက္ငံု႔ၾကည့္လိုက္။




ကၽြန္ေတာ္ ေအာက္ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမငွီး ေအာက္မွာ ဗလာနတၱိ ဘာမွမရွိ။


ေအာက္ကေဘာင္းဘီတို ေလးသာ ရွိ၏။ အမငွီး ရွက္လိုက္တာ။ ဒါေၾကာင့္တလမ္းကေရာ၊


အေအးဆိုင္ထဲက လူေတြကေရာ နာ့ကို ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတာေပါ့။




(ေရႊရည္) အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့အကိုရဲ႔။ အကိုလိုခ်င္တဲ့အေျဖကို ေရႊရည္ေပးပါ့မယ္။


ခစ္ခစ္ခစ္။ ဒါေပမယ့္
"ေရႊရည့္ကိုေလ ႏွစ္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ေတာ့ မခ်ိန္ပါနဲ႔ေနာ္။ ေၾကာက္တယ္လို႔။"

3. မေၾကာက္ပါနဲ႕

အလင္းမေဖာက္ႏုိင္ေသာ သစ္ေတာႀကီးတစ္ခုအတြင္းသုိ႔ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ အရြယ္လူတစ္ဦးႏွင့္ ၁၁ ႏွစ္သား လူငယ္ေလးတစ္ဦး အတူ လမ္းေလွ်ာက္၀င္လာသည္။ ေတာနက္လာသည္ႏွင့္အမွ် လူငယ္ေလး ေၾကာက္ရႊံ႕လာ၏ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ လူငယ္က ေျပာသည္။

လူငယ္။   ။ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လာၿပီဗ်ာ။ လွည့္ျပန္လုိ႔ရမလား။

လူႀကီး။   ။မေၾကာက္နဲ႔ကြ။ ေၾကာက္စိတ္ကုိ ဖယ္ထုတ္ပစ္။ လူေတြကုိ ဒုကၡေပးေနတာ အေၾကာက္တရားပဲ။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕လူေတြက ေၾကာက္လြန္းရင္ ရဲရင့္သြားတတ္ၾကတယ္။ အေရးႀကီးဆုံးကေတာ့ လွည့္မျပန္နဲ႔။

လူငယ္။   ။ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္။

လူႀကီး။   ။မင္းလွည့္ျပန္သြားရင္ ငါတစ္ေယာက္တည္း မေနရဲလုိ႔ကြ။ မေၾကာက္နဲ႔။

ၿမန္မာဟာသမွၿပန္လည္မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္